Şimdiki aklım olsaydı,
Sizin yazınıza yorum yazdıktan sonra size yazmaya karar verdim. Dilimden düşen cümleleri sizinle paylaşmak istedim. Bu yazıyı annesi babası ayrılmış bir insan okur mu acaba, diye düşündüm. Ona bir fikir olsun, “Yalnız değilsin kardeşim.” demek istedim görmesem de…

Sondan başa gelelim. Ölüm var mı? Var. O zaman her acının geçeceğini kabul edelim. “Oh be, geçecekmiş.” demek ne rahatlatıcı. Lütfen siz de deyin. Oh bee. Geçiyor ama sabırla, zamanla. Seni senden almadan geçmesi önemli olan. Ama benim bu derdim zamanımı durdurdu der gibi duyuyorum. Çünkü sen sana lazımsın. Bunu neden diyorum? Çünkü kendimi annemin ya da babamın hayatına üzülürken hatırlıyorum. Ama şimdi düşününce onlar benim için ne kadar üzüldüler “Biz babası öldü diyelim.” derken??? Ne kadar?? Ya babam! Koskoca yaz tatilinde “Annene sadece 5 gün gidebilirsin. Daha fazlası yok!” derken beni üzdüklerini hiç düşünmediler mi?? Babam ilk eşinde de gülmedi, ikinci eşinde de gülmedi, diye düşünen ben mi?? Ya ben kendimi ne kadar üzmüştüm. Çok iyi hatırlıyorum. Hayatta çocuk olarak kalmıyorsun. Çocukken anne baba yoksunluklarını Rabbim görüyor. Bunu bize bir kazanım olarak değerlendirelim. Mesela, elhamdülillah kendi işimi kendim hallederim. Elhamdülillah bu ne güzel bir şey. En güzeli sünneti şerif. Olaya böyle bakalım. Rabbim bizi Peygamber (s.a.v) izinden yürütüyor. Şükürler olsun. Ne kadar şükretsem az. Yazacak çok şeyim var. Nasıl toparlayacağım? Bilmiyorum. Selamlar.

Rumuz: Evlattan

Resim kaynak: bilimveutopya.com